Nżtt ljós

Tęr stóru trśbótirnar ella trśarrųrslurnar hųvdu nógv ķ felag. Virkishįttur Guds viš menniskjum fylgir altķš teimum somu grundreglunum. Tęr tżšandi rųrslurnar ķ okkara tķš hava havt javnlķk eyškennir til fortķšina, og royndir samkomunnar fyrr ķ tķšini hava viršismikla undirvķsing fyri okkara tķš.

Bķblian lęrir greitt, at Gud viš heilaga Anda sķnum į ein serligan hįtt vegleišir tęnarar sķnar ķ teimum stóru rųrslunum sum fremja frelsuarbeiši. Hann nżtir fólk til amboš at fremja sķnar ętlanir. Ein og hvųr hevur fingiš eitt įvķst verk at gera, og hevur fingiš so mikiš ljós sum tķšin krevur og er neyšugt fyri at gera taš verkiš, sum Gud śtlutaši til viškomandi.

Eingin, lķkamikiš hvussu nógv ljós tey hava upplivaš frį himmalsins vęlvilja, hevur nakrantķš fult śt skilt frelsuętlanina ella hvat Gud vildi viš sķnum virki til viškomandi ķ egnu samtķš sķnari. Tey skilja ikki ręttiliga meining hansara viš uppgįvuni, sum hann gevur teimum og fata ikki heilt tann fulla tżdningin av bošskapinum, sum tey boša ķ navni hansara.

Mųrk eru fyri mannahugsan
”Hevur tś skattaš dżpiš ķ Gudi og nįtt at ytsta marki hins Alvalda?” . . . ”Tķ hugsanir mķnar eru ikki hugsanir tykkara, og leišir tykkara eru ikki leišir mķnar — sigur Harrin. Nei, sum himmalin er hęgri enn jųršin, eru leišir mķnar hęgri enn leišir tykkara, og hugsanir mķnar hęgri enn hugsanir tykkara!” . . . ”Vei teimum, iš tręta viš skapara sķn — pottabrot millum hini pottabrotini av jųrš! Kann leiriš siga viš leirmyndaran: »Hvat kanst tś gera?« Og kann verk tķtt siga um teg: »Hann hevur ongar hendur?« Vei honum, iš sigur um fašir sķn: »Hvųrji bųrn kanst tś fįa!« og viš konuna: »Hvųrji bųrn kanst tś eiga?«:”

Ikki so frętt sum profetarnir, sum į serligan hįtt vóršu leiddir av Andanum, skiltu tann fulla tżdningin av sjónunum, sum teimum vóršu givnar. Tęr skuldu verša opinberašar so lķšandi viš tķšini, og so hvųrt at fólk Guds hevši teirra undirvķsing fyri neyšini.

Um frelsuna, sum kom fram viš evangeliinum, skrivar Pętur:”Um hesa frelsu var taš, profetar granskašu og rannsakašu, teir, sum profeterašu um nįšina, iš tit skuldu fįa. Teir granskašu, hvųr ella hvussu tķšin var, iš Andi Kristusar, sum ķ teimum var, vķsti į, tįiš hann frammanundan vitnaši um lķšingar Kristusar og dżrdina aftanį. Og teimum varš opinberaš, at taš var ikki sęr sjįlvum, men okkum, teir tęntu viš hesum, sum nś er tykkum bošaš viš teimum, iš hava kunngjųrt tykkum evangeliiš ķ heilaga Andanum — hesum, sum einglar trįa eftir at skoša inn ķ.”

Hóast profetarnir ikki til fulnar skiltu alt, sum teir fingu at sķggja, vóru teir eldhugašir at fįa alt taš ljós, sum taš lķkaši Gudi at geva. Teir granskašu og royndu at śtleggja ”um hvųrja tķš Andi Krists, sum var ķ teimum, peikaši fram ķmóti.” Taš var umrįšandi kunning til fólk Guds ķ tķ kristna tķšarhvarvinum (hśsarhaldinum), tķ taš var fyri teirra skuld, at profetiirnar vóršu givnar til tęnarar hansara. ”Taš varš įvķst teimum, at taš var ikki fyri seg sjįlvar teir tęntu viš sķnum bošskapi, men tęnti tykkum.” . . .Teir grundašu yvir taš og granskašu” bošskapir, sum eisini vóru galdandi fyri ikki enn fųdd ęttarliš.

Gev gętur mótsetningin ķmillum heilaga įgrżtni profetanna, og ta lķkasęlu, sum tey betri stillašu ķ seinni tķšum fóru um hesa himmalsku gįvu. Hetta er ein hartan av tķ leti og veršsligu lķkasęlu, sum bara leggur seg afturį viš pįhaldi um, at vit ikki eru fųr fyri at skilja profetiirnar. Viš sķnum avmarkaša tilviti eru menniskjuni ikki fųr fyri at skilja rįš hins Ęviga ella til fulnar at fata ętlanir hansara. Tó er taš ofta okkurt mistak ella forsųmilsi hjį teimum sjįlvum, iš ger, at tey ikki heilt skiltu bošskapin, sum Harrin sendi.

Skeiv Messias-vęntan
Mangan eru menniskju, enntį fólk ķmillum tęnarar Guds, so blindaši av mannahugsanum, sišvenjum og fųlskum lęrum, at tey bert fyri ein part fata taš, sum hann hevur vķst ķ oršinum. Soleišis stóš eisini til hjį įpostlunum, sjįlvt um Jesus var persónliga ķmillum teir. Teir vóru so fongdir av vanligu uppfatanini um Messias sum ein jaršiskan fśrsta, iš skuldi bera Ķsrael fram til at gerast eitt heimsrķki, at teir als ikki skiltu hvat hann meinti viš, tįiš hann segši, at hann skuldi lķša og doyggja.

Kristus hevši sent teir śt til at boša hendan bošskapin: ”Tķšin er komin, rķki Guds er nęr. Vendiš um og trśgviš evangeliinum!”3 Hetta grundaši seg į profetiina ķ Dįnjal 9. Eingilin hevši forklįraš Dįnjali, at tęr 69 vikurnar skuldu rųkka fram til, at ”ein, sum er salvašur, ein fśrsti, stóš fram.” Viš vón og vęntan sóu įpostlarnir fram til, at Messias-rķkiš skuldi verša stovnaš ķ Jerusalem fyri at rįša yvir allari jųršini.

Teir bošašu taš Kristus hevši bišiš teir at boša, og hóast at teir sjįlvir misskiltu taš. Kunngeršin var bygd į Dįn 9:25, men teir sansašu ikki nęsta ųrindiš, at Messias skuldi verša fyribeindur. Teir hųvdu heilt frį barnsbeini av droymt um eitt jaršiskt rķki, og hetta flųkti teirra uppfatan, soleišis at teir hvųrki skiltu profetiina frį Dįnjali ella taš, sum Kristus hevši sagt viš teir.

Teir gjųrdu sķna skyldu, tįiš teir bóru bošskapin um nįši Guds til jųdafólkiš, men jśst tįiš teir vęntašu, at Harrin skuldi seta seg į trónu Dįvids, upplivdu teir, at hann varš handtikin, fordųmdur og hongdur į ein kross. Lęrusveinarnir vóršu sera tyngdir av pķnu og rįšaloysi, tįiš Harri teirra lį ķ grųvini.

Kristus kom til ta tķšina og į tann hįttin taš var spįaš. Forsųgnirnar ķ Bķbliuni vóršu uppfyltar ķ hvųrjum lķtlum luti ķ tęnastu hansara. Hann bošaši frelsuna ag ”talaši viš myndugleika”. Įhoyrararnir vóru sannfųrdir um, at taš var frį Himlinum. Guds orš og Andin vitnaši um ta guddómligu uppgįvuna hjį Soni Guds.

Deyši Jesusar var eitt knśsandi vónbrot
Įpostlarnir knżttu seg framhaldandi at Jesusi viš djśpum kęrleika. Tķ vóru teir eisini merktir av iva og óvissu. Sorgin, ręšslan og vónloysiš gjųrdu, at teir ikki mintust orš hansara um, at hann mįtti lķša og doyggja. Skuldu teir veruliga gerast so syrgnir og vónbrotnir, um Jesus frį Nasaret veruliga var hin sanni Messias? Hetta var tankin, sum eisini pķndi teir ķ teimum vónleysu tķmunum ķmešan Jesus lį ķ grųvini.

Men hóast sorgin gjųrdi alt myrkt fyri įpostlarnar, vóru teir ikki einsamallir. Profeturin sigur: ”Um eg eri fallin, komi eg aftur į fųtur; um eg siti ķ myrkri, er Harrin ljós mķtt.” . . . ”Hann skal leiša meg meg śt ķ ljós, eg skal viš gleši skoša ręttvķsi hansara.” . . . ”so er heldur ikki myrkriš tęr myrkt, og nįttin er bjųrt sum dagurin, myrkriš er sum ljósiš.” . . . ”Hinum sannhjartašu rennur upp ljós ķ myrkrinum, honum, sum nįši gevur, miskunnsamur og ręttvķsur er.” . . . ”Eg skal leiša blind į veg, iš tey ikki kenna; Į gųtum, iš tey ikki kenna, skal eg lata tey ganga; eg skal fyri įsjón teirra gera myrkur til ljós og hitt óslętta land til slętta – hetta er taš, iš eg vil gera, vissuliga skal eg ikki lata taš vera ógjųrt.”

Taš, sum įpostlarnir bošašu ķ Harrans navni, var į allan hįtt rętt. Tęr hendingarnar, sum bošanin vķsti fram til, gingu śt longu į tķš teirra. ”Tķšin er komin, rķki Guds er komiš nęr.” Hetta var bošskapurin, sum teir bóru śt.

Nįšinnar og dżrdarinnar rķki
Ķ endanum av tķšini – av 69 vikunum ķ Dįnjals 9. kapitli, sum skuldu rųkka fram til Messias, ein salvašan – varš Kristus salvašur av Andanum eftir dóp viš Jóhannes Doypara.

Men ”Rķki Guds,” sum teir hųvdu bošaš at vera komiš nęr, varš stovnaš viš deyša Kristusar. Taš var ikki eitt jaršiskt rķki, sum teir hųvdu hildiš. Taš var heldur ikki taš rķki, sum skuldi byrja, tįiš ”kongadųmiš, veldiš og maktin ķ ųllum rķkjunum undir himli skuldi gevast til taš fólkiš, sum eru hini heilagu Hins Hęgsta.”

Ķ Bķbliuni er ”rķki Guds” skrivaš bęši um nįšinnar rķki og dżrdarinnar rķki. Nįšinnar rķki er umtalaš ķ Hebrearabręvinum. Eftir umtalu av Kristusi sum miskunnsaman hųvušsprest, sum ”hevur samkenslu viš veikleikum okkara,” veršur sagt: ”Latiš okkum tķ viš dirvi stķga fram fyri hįsęti nįšinnar, so vit kunnu fįa miskunn og finna nįši til hjįlp į ręttari tķš!”6 Trónan ella hįsęti nįšinnar, svarar til rķki nįšinnar, tķ ein tróna sigur, at eitt rķki er. Ķ mongum lķknilsum nevnir Jesus oršiš ”himmirķkiš” sum eina oršing fyri nįšinnar virksemi ķ menniskjunum.

Į sama hįtt er dżrdarinnar tróna, dżrdarinnar hįsęti, eitt navn fyri dżrdarinnar rķki, sum Jesus vķsti til į hendan hįtt: ”Men tįiš Menniskjasonurin kemur ķ dżrd sķni, og allir einglarnir koma viš honum, skal hann sita ķ hįsęti dżrdar sķnar. Ųll fólkaslųgini skulu savnast framman fyri hann; og hann skal skilja tey hvųrt frį ųšrum, eins og hiršin skilir seyšin frį bukkunum.”7 Hetta rķki hoyrir tķ enn framtķšini til. Taš veršur stovnaš tįiš Jesus kemur aftur.

Nįšinnar rķki varš stovnaš straks eftir syndafalliš, tįiš frelsuętlanin varš sett ķ verk. Taš var longu til ķ ętlaum Guds og kom fram ķ lyfti hansara, og viš trśnni fekk menniskjan borgararętt har, og taš vil siga ķ ”rķki nįšinnar”. Tó var taš ikki til ein veruleika fyrr enn viš deyša Krists. (Frammanundan bygdi alt į trśvert lyfti.) Men enntį aftanį, at hann hevši byrjaš verk sķtt her į jųršini, kundi hann orsaka av treiskni og ótakksemi menniskjuna havt noktaš at ganga allan vegin śt į Golgata.

Ķ Getsemane skelkaši pķnunar bikar hond hansara. Og eisini tįiš hann turkaši blóšsveittan av enninum, kundi hann latiš ta falnu ęttina veriš oydda ķ syndum sķnum. Um hann hevši gjųrt taš, hevši eingin frelsa veriš fyri syndig menniskju. Men Kristus gav lķv sķtt į krossinum, og rópti viš sķnum sķšsta andadrįtti: ”Taš er fullgjųrt!” Tį var frelsuętlanin uppfylt. Tį var lyftiš til taš falna menniskjapariš ķ Eden stašfest og rķki nįšinnar stovnaš, sum innan taš eisini hevši veriš til, men tį sum eitt Guds lyfti.

Hurš vónarinnar
Deyši Krists, sum tann dagin knśsti įpostlanna vónir, var hendingin, sum til allar tķšir stašfesti vónina. Hóast hann fųrdi til beikst vónbrot, var her taš besta prógvi fyri, at taš, sum teir hųvdu trśš, var satt. Vegamótiš, sum hevši gjųrt teir syrgnar og vónleysar, opnaši huršina fyri allar eftirkomarar Adams. Taš er grundarlagiš fyri vónini um ęvigt lķv og sęluna fyri ųll tey trśfųstu yvir allar ųldir.

Gud framdi sķna kęrleiksętlan hóast vónbrot įpostlanna. Hann hevši vunniš teir viš guddómligari kraft og undirvķsing sķnari, tķ ”ongantķš hevur nakaš menniskja talaš sum hesin mašur.” Hóast kęrleikans reina metal varš ķblandaš hugmóš, sjįlvsųkni og ęrusjśkunnar ilskur. Hóast teir vóru saman at halda pįskir, beint innan Jesus fór inn ķ Getsemanes skuggar, so strķddust teir tį um hvųr teirra skuldi verša stųrstur. Teir droymdu um trónu, krśnu og dżrd, mešan skomm og deyšsangist bķšaši teimum ķ Getsemane, undir ręttargondini og į Golgata. Taš var stoltleikin og hugurin til veršsliga ęru, sum fekk teir til at halda so krampakent og forskrśvaš fast ķ tķšarinnar fųlsku uppfatanir, ķstašin fyri at geva tķ stųrri ans, sum Jesus segši um rķkisins sonnu nįttśru, eins og um lķšing og deyša sķn. Villing teirra var ein hųrš, men ein neyšug roynd, sum Gud loyvdi fyri at fįa teir į beint.

Įpostlarnir hųvdu misskilt meiningina viš bošskapinum og vóru ikki greišir yvir hvat teimum varš ķ vęnti. Tó bošašu teir įvaringina, sum Gud hevši giviš, og Harrin lųnti teimum fyri teirra trśskap og lżdni. Teir fingu įbyrgd fyri at trśboša hin upprisna Harran fyri ųll fólkaslųg. Men fyri at gerast fyrireikašir til ta uppgįvuna mįttu teir fyrst ķgjųgnum hesa beisku royndina.

Aftanį uppreisnina skiltu teir taš
Aftanį uppreisnina vķsti Jesus seg fyri įpostlunum į veg til Emmaus: “Hann byrjaši nś frį Mósesi og frį ųllum profetunum og śtlegši fyri teimum taš, sum ķ ųllum skriftunum var sagt um hann.”8 Hjartaš brann og trśgvin varš vakt til lķvs. Teir vóršu endurfųddir “til eina livandi vón”, eisini įšrenn Jesus vķsti seg fyri teimum. Meiningin var at upplżsa teir og at lęra teir at byggja trśnna į taš profetiska oršiš. Hann vildi at sannleikin skuldi festa djśpar rųtur ķ sinn teirra, ikki bara tķ taš var stašfest viš at hann segši taš sjįlvur, men orsaka av teimum tryggu prógvunum, sum vóru ķ sśmbolunum ķ sišalógini (serimonilógini) og Gamlatestamentsins profetium. Kristi eftirfylgjarar hųvdu eina skilvķsa trśgv, ikki bara fyri egnu sķna skuld, men fyri at kunna bera bošskapin um Kristus til heimin. Sum fyrsta stig at umsita hendan kunnskapin, vķsti hann til ”Móses og profetarnar”. Soleišis vitnaši upprisni Frelsarin um virši og tżdningin av Gamlatestamenti.

Taš hendi ein stór broyting hjį įpostlunum, tįiš teir aftur sóu Jesu andlit. Nś sóu teir hann į ein nżggjan hįtt, nevniliga sum ”hann, sum Móses hevši skrivaš um ķ lógini og sum eisini ašrir profetar hųvdu skrivaš um”. Óvissan, angistin og vónloysiš svann burtur og gav plįss fyri fullari vissu og sterkari trśgv. Taš er ikki at undrast yvir, at teir aftanį himmalferšina ”allatķšina vóru ķ templinum og lovprķsašu Gudi.” Fólk flest, sum bert vistu, at Jesus varš pķndur og doyši ein vanęruligan deyša, hildu nś at įpostlarnir įttu at vera illa tyngdir av sorg, ųrkymlašir og heilt śtslignir, men ķstašin fyri vóru teir merktir av gleši og sigursvissu.

Įpostlarnir vóru nś vęl fyrireikašir til uppgįvuna, sum var eftir at fara undir. Teir hųvdu upplivaš ta haršasta roynd, iš hugsast kann og hųvdu sęš hvussu Orš Guds sigraši og var uppfylt – tįiš teir hildu alt at vera mist. Hvat kundi nś kśga trśnna ella minka kęrleikan? Ķ sķni djśpastu sorg įttu teir ”ein veldigan ugga,” eina vón, sum var eitt ”trygt og fast akker.” Teir hųvdu sęš vķsdóm og vald Guds, og vóru nś sannfųrdir um ”at hvųrki deyši ella lķv, hvųrki einglar ella harradųmi, hvųrki taš, sum nś er, ella taš, sum koma skal, ella maktir, hvųrki hitt hųga, hitt djśpa ella nakaš annaš, iš skapt er, skal fįa skilt okkum frį kęrleika Guds ķ Kristi Jesusi, Harra okkara.” . . . ”Orš Harrans veršur ķ allar ęvir” . . . og ”hvųr er tann, iš fordųmir? Kristus er tann, sum deyšur er, ja taš, iš meiri er — sum er risin upp, sum er viš hųgru hond Guds og sum eisini bišur fyri okkum – Hvųr kann skilja okkum frį kęrleika Kristusar!”

Harrin segši: ”Fólk mķtt skal aldri ķ allar ęvir verša til skammar.” . . . ”um kvųldi kemur grįtur at gista, men um morgunin er glešisongur,” Tįiš įpostlarnir į uppreisnardegnum hittu Jesus, brann hjartaš ķmešan teir lurtašu eftir tķ hann segši. Teir hugdu eftir hųvdinum, hendrunum og fųtrunum, sum vóru illa lųstaš fyri teirra skuld. Innan sķna himmalferš tók hann teir viš śt til Betania, og ķmešan hann lyfti hendurnar og signaši teir, įlegši hann teimum soleišis: ”Fariš śt ķ allan heimin og prędikiš evangeliiš fyri ųllum skapninginum” Og so lovaši hann eisini, at ”Eg eri viš tykkum allar dagar, lķka til enda tķšarinnar.” Hin lovaši uggarin kom į hvķtusunnudegi. Kraftin śr tķ hųga varš veitt teimum og teir gleddu seg um, at himmalfarni Harrin į tann hįtt enn var hjį teimum. Evangeliska tęnastan leiddi til bęši offur og blóšvitnisdeyšar, men eisini til ręttvķsiskransin, tįiš hann kemur aftur. Mundu teir nś havt valt hina jaršiska dżrdina ķstašin fyri hetta, hana, sum teir vónašu eftir at byrja viš sum įpostlar hansara? Hann, sum kann gera óendaliga nógv meira, enn taš, iš vit duga at bišja um og kunnu skilja, gav teimum ”bara” lut ķ sķni lķšing, og vil tķ eisini geva lut ķ glešini viš at ”leiša nógv bųrn inn til dżrd,” eina ósigandi gleši, ”eitt endaleyst rķkidųmi ķ dżrd.” . . . Tęr trongdirnar, iš vit nś bera, eru lęttar, tįiš vit sķggja tęr ķ hesum samanhanginum.

”Tķšin er komin”
Taš, sum įpostlarnir upplivdu, tįiš teir bošašu ”evangeliiš um rķkiš” viš fyrstu komu Jesusar, hevši nógv ķ felag viš royndirnar hjį teimum, sum bošašu ašru komu hansara. Į sama hįtt sum įpostlarnir fóru śt og bošašu, at ”tķšin er komin, rķki Guds er nęr,” soleišis bošašu Miller og višhaldsfólkini eisini, at hin longsta og seinasta tķšarprofeti ķ Bķbliuni skjótt kom at endanum, og at dómurin var nęr, eins og taš ęviga rķki nś skjótt veršur stovnaš. Bošan įpostlanna um tķšina, iš tį var um at enda, snśši seg um tęr 70 vikurnar ķ Dįnjals Bók.

Bošskapurin, sum Millar og samstarvandi hansara bošašu, setti punktum fyri teir 2300 dagarnar ķ Dįnjal 8:14, sum tęr 70 vikurnar vóru fyrsti parturin av. Ķ bįšum fųrum var bošanin bygd į uppfyllingina, bara av hvųr sķnum parti av henni, tķ somu og longstu (ķ taldum įrum) neyvu tķšarprofetiini ķ Bķbliuni.

Eins og stųšan var hjį įpostlunum, skilti Miller heldur ikki saman viš sķnum trśarfelųgum fult śt tżdningin av tķ bošskapinum, sum teir bóru fólki. Villingin, sum leingi hevši bśš ķ kristinheitini, foršaši teimum ķ at skilja eitt tżšandi punkt ķ profetiini. Hóast teir bošašu bošskapin, sum Gud hevši įlagt teimum at bera śt, upplivdu teir taš stóra vónbrotiš, og taš var orsaka av tķ skeivu fatanini, sum tey hųvdu av halgidóminum.

Tįiš Miller tulkaši hendan tekstin ķ Dįnjals Bók 8:14, um ”2300 kvųld og morgnar; so skal halgidómurin aftur koma til rętt sķn” = reinsast! ”Unto two thousand and three hundred days; then shall the sanctuary be cleansed” (KJV), so var ķ samtķš Millers vanliga fatanin tann, at halgidómurin var jųršin. Hann helt tķ at reinsanin av halgidóminum merkti, at jųršin skuldi reinsast viš eldi viš Jesu afturkomu. Hann sį jś, at tķšin til at kenna endan av 2300 dųgunum so tżšuliga er sųgd forśt. Tķ kom hann til ta nišurstųšuna, at hetta var sjįlt vegamótiš til Jesu ašru komu. Men hann fór skeivur, tķ hann hevši ęttleitt ta vanligu skeivu uppfatanina av halgidóminum.

Tulkingartrupulleikin
Ķ offurtęnastuni ķ Gamlatestamenti, sum var ein skuggi av ofri Krists og prestaskapi hansara, var reinsanin av halgidóminum tann sķšsta geršin, sum hųvušspresturin gjųrdi ķ tķ įrliga afturvendandi tęnastuni. Hetta var sķšsti parturin av fyribųtanini, tįiš ųll synd Ķsraels var tikin burtur og strikaš. Hetta var sśmboliš (skuggin) til tann sķšsta partin av tķ tęnastu, sum okkara stóri hųvušsprestur ger ķ Himli nś, har hann tekur burtur og strikar syndirnar hjį fólki sķnum, sum eru skrivašar upp ķ himmalsins bųkur.

Tęnastan fevnir um ein ręttargang og ein dóm – sum er beint įšrenn Kristus kemur aftur viš stórari kraft og dżrd. Hetta er trygg gudfrųši, tķ, tįiš hann kemur aftur, er hvųrt einstakt mįl avgjųrt. Jesus sigur um Jóhannes: ”Eg komi skjótt og lųn mķn er viš męr til at lata ein og hvųnn fįa eftir sum verk hansara er.”12 Hendan tilgongd er tķ beint innan Jesu afturkomu og er eisini soleišis kunngjųrt ķ Opinberingini: ”Óttast Gud og geva honum ęru! Tķ dómstķmi hansara er komin.” Op 14:

Teir, sum bošašu įvaringina, komu viš tķ rętta bošskapinum ķ rųttu tķš. Teir fyrstu įpostlarnir vitnašu ”at tķšin er komin, at Guds rķki er nęr.” Hetta bygdu teir į profetiina ķ Dįnjals 9. kapitli, men uttan at leggja merki til, at deyši Jesusar er spįddur ķ sama kapitli. Tķ bošašu Miller og hansara menn bošskapin, iš bygdur var į Dįnjal 8:14 og Opinberingina 14:7, men teir ansašu ikki eftir, at Opinberingin 14 eisini hevur ašrar bošskapir, iš skuldu bošast innan Kristus kemur aftur.

Ķ įpostlanna vertskapi
Eins og įpostlarnir mistóku seg viš rķkinum, sum skuldi setast į stovn, tįiš tęr 70 vikurnar vóru at umlidnar, soleišis mistóku tey adventstrśgandi seg eisini um hvat henda skuldi aftanį teir 2300 dagarnar. Ķ bįšum fųrum góštóku teir ella ręttari sagt, hildu teir blindašir fastir ķ taš, sum var hin gjųgnumsśrgaša góštikna villleišing ķ samtķšini, sum tķ kįmaši teimum fyri sannleikan. Bįšir partar, įpostlarnir og tey adventtrśgvandi 1800 įr seinni, uppfyltu vilja Guds viš at boša tann bošskap, sum skuldi verša bošašur, og bįšir hesir partar gjųrdust sera vónbrotnir av sķnum mistaki.

Men Gud framdi sķna egnu ętlan ķ viš at loyva įvaringunum, jśst sum tęr vóru bornar śt. Stóri dagurin var komin nęr og hann leiddi verkiš į slķkan hįtt, at menniskjuni vóršu sett ķ eina roynd viš at bķšja eftir Jesusi til eitt įvķst tķšarhvarv, fyri soleišis at lęra sķna egnu stųšu at kenna.

Bošskapurin vildi royna og reinsa tey kristnu. Tey skuldu gerast greiš ķ verki, um tey elskašu hendan heimin ella Kristus og Himmalin. Tey sųgdu seg at elska Jesus! Nś skuldu kęrleikin prógvast. Vildu tey sleppa ųllum veršsligum vónum og framsųkni, og bara gleša seg til komu Harrans? Bošskapurin skuldu hjįlpa teimum at koma til at kenna sķna egnu andaligu stųšu. Bošskapurin var soleišis eisini sendur fyri at vekja og leiša tey til Harran ķ išran og eyšmjśkleika.

Hóast vónbrotiš var orsakaš av einum mistaki ķ uppfatan av bošskapinum, sum teir bošašu, so varš tilgongdin til gagns fyri śthaldniš at trśgva varskógvandi bošskapinum. Vildi vónbrotiš leiša tey til eitt óumhugsaš frįfall av sķnum royndum og at uppgeva įlitiš į Orš Guds? Ella vildu tey eyšmjśk bišja Gud um hjįlp til at skilja taš miskilta ķ profetiini? Hvussu mong hųvdu ikki latiš seg leitt av ótta ella av spenningi og av lųtunnar įvirkan? Hvussu mong vóru bara lunkaši og vantrśgvandi?

Ómetaliga mong hųvdu glett seg til Harrans komu. Men vildu tey nś avnokta trśnna, tįiš tey mųttu hįšan og vanviršing frį heiminum fyri vónbrotiš, nś tķšin ”var śtsett”? Vildu tey sleppa sannleikanum, sum klįrt eru stašfestur ķ orši Guds, tķ tey ikki straks skiltu Guds framferš viš teimum?

Hendan royndin vildi vķsa styrkina hjį teimum, sum ķ sannari trśgv hųvdu fylgt tķ orši, sum Andin lęrdi tey. Bert tķlķk roynd kundi vķsa teimum, hvussu vandamikiš taš er at góštaka įstųšir og frįgreišingar manna, ķstašin fyri at lata Bķbliuna tulka seg sjįlva. Rįšaloysi og sorg orsaka av mistakinum var ein neyšug ręttleišing fyri tey trśgvandi. Tey sóu nś, at tey vóru noydd til at granska taš profetiska oršiš neyvari. Og į ein enn neyvari hįtt kannašu tey tķ nś grundarlagiš fyri trśgv sķnari og vrakašu alt, sum ikki heilt tżšuliga var grundaš į Bķbliunnar egnu oršum, hóast śrslitiš av hesum ongantķš so frętt sum varš góštikiš av kristinheitini annars.

Fyri hesi trśgvandi, eins og hjį teimum fyrstu įpostlunum, skuldi taš, sum ķ royndarstundini var óskiljandi, seinni gerast greitt. Tįiš tey sóu veruligu ętlan Harrans, fóru tey at vita, at ętlan hansara viš teimum alla tķšina var uppfylt, hóast allar beisku royndirnar, sum tey upplivdu av at hava mistikiš seg. Hendan gagnliga royndin lęrdi tey, at ”Harrin er sera nįširķkur og miskunnsamur,” og at ”allir vegir Harrans eru teimum nįši og trśfesti, sum halda sįttmįla hansara og vitnisburš hansara.”