Stríđsćtlan Djevulsins

“Eg seti fíggindskap millum teg og kvinnuna, millum títt avkom og hennara avkom; hann skal sora hřvdiđ á tćr, men tú skalt hřgga hann í hćlin.”1 Dómur Guds av Satani eftir syndafalliđ varđ spádómur til allar řldir og geldur fram til enda tíđarinnar. Hann kunngjřrdi bardagan mikla til at fevna um allar ćttir á jřrđini.

Gud segđi: “Eg seti fíggindskap.” Og fíggindskapur var ikki nakađ natúrligt. Táiđ tađ skapta pariđ breyt ta heilagu lógina, gjřrdist natúran ónd eins og Satan. Upprunaliga var einki viđurkifti ímillum menniskjađ og upphavsmannin til syndina. Tađ var fráfalliđ, sum dálkađi tey til at verđa syndig. Hin fráfalni finnureinans hvíld, um hann fćr lokka onnur at fylgja sćr í síni fyrimynd. Títaka falnir einglar og ónd menniskju seg saman í ein vónleysan felagsskap. Kom Gud ikki upp í leikin, tá hřvdu Satan og řll menniskju á jřrđini gjřrt felags hermótímóti Himlinum. Í stađin fyri fígginskapin ímóti Satani, hevđi řll mannaćttin tá giviđ seg undir hann og veriđ ímóti Gudi.

Satan freistađi menniskjađ til at synda – eins og hann freistađi einglar – tí hann vildi hava sameindar viđ sćr í uppreistri ímóti Himli.Eingin ósemja var ímillum hann og falnu einglarnar um at hata Kristus. Hóast teir vóru ósamdir um annađ, so var full semja um at gera uppreistur ímóti myndugleika Alheimsins Harra. Men táiđ Satan hoyrdi, at fíggindskapur skuldi vera ímillum hann og kvinnuna, og millum avkom hennara og avkom hansara, visti hann, at stríđ hansara at spilla sinnalag mennniskjans fekk eitt mótspćl – at menniskjan fór at gerast fřr fyri at standa ímóti veldi hansara.

Illvilji Satans móti mannaćttini kyknađi, tíhon viđ Kristusi er fevnd av kćrleika og miskunn Guds. Hann vil forkoma guddómligu ćtlanini at frelsa menniskjuni og dálka verk hansara. Hann vil skapa sorg í Himli og fylla jřrđina viđ neyđ og vónloysi. Síđani vil hann siga, at allur hesin vesaldómurin er úrslitiđ av, at Gud skapti menniskjuni.

Tađ er náđin, sum Kristus leggur inn í menniskjasinniđ, sum framelvar fíggindskapin ímóti Satan. Uttan hesa umskapandi náđina og mátt hennara, hevđi řll menniskjan framvegis veriđ fult og heilt trćlir Satans, og altíđ noyđst til at gera eftir bođum hansara. Men henda sálarinnar nýggja grundreglan skapar eitt stríđ, har tađ fyrr var friđur og still střđa. Tađ er megin, sum Kristus gevur menniskjum, sum ger tađ fřrt fyri at standa ímóti hesum ráđaríka břlmenni og trónurćnara. Ein og hvřr, sum ikki torgar syndina ístađin fyri at elska hana, hesi, sum standa ímóti og vinna á řllum yvirhugi, sum vil valdaá sinninum, vísa virknađin av tí grundregluni, sum stavar úr erva.

Eitt stríđ um lív ella deyđ
Stríđiđímillum Kristi anda og Satans anda var eyđsýnt í hvussu heimurin tók ímóti Jesusi. Tađ var ikki tí,at Jesusi vantađi verđsligt ríkidřmi, skreyt ellaađalstign, at Jřdarnir vrakađu hann. Teir sóumátt hansara, sum á allan hátt var střrri enn hesir ytru fyrimunir. Tađ var reinleikin og heilagleikin, sum fekk teir ógudiligu til at hata hann. Sjálvsnoktanin og sakleysi offurviljin var ein střđig ákćra ímóti hesum erpna og sansaliga fólki. Hetta var tađ, sum kveiktií haturtil son Guds. Satan og falnu einglarnir tóku seg saman viđ óndum fólki og fráfallin veldirsvóru seg ímóti sannleikans talsmanni.

Tey, sum vilja fylgja Kristusi eftir, mřta sama fíggindskapi sum Harri teirra. Řll tey, sum ásanna viđurstyggiliga skap syndarinnar og viđ kraftini úr erva standa ímóti freistingum, vekja vreiđi Satans og trúfřstu hansara. Sannleikans reinu grundreglur fara at verđa hatađar og verjar hennara jagstrađir, so leingi synd og syndarar eru til. Tćnarar Krists og tćnarar Satans kunnu ikki semjast. Krossurin vekir áhaldandi firtni. “Og řll sum vilja liva gudiliga í Kristi Jesusi, skulu verđa atsřkt.”

Undir leiđslu Satans virka umbođ hansara altíđ fyri at řkja veldiđ og byggja ríki hansara í bardaga ímóti stýring Guds. Viđ tí í kvittanum at lumpa og lokka tey kristnu at svíkja trúskapin ímóti Gudi, royna umbođ Satans at snara og grugga halgubók fyri at rřkka mál síni.Á sama hátt sum Satan roynir at vanćra Gud, royna teyeisini at bakbíta Guds břrn. Tađ er sami andin, sum drap Kristus og forkom ápostlarhansara. Řllum hesumfevnir Bíbliunnar fyrsti spádómur um: “Eg seti fíggindskap millum teg og kvinnuna, millum títt avkom og hennara avkom; Hann skal sora hřvdiđ á tćr, men tú skalt hřggahann í hćlin.” Hesin bardagin vil halda fram líka til dag Harrans.

Satan savnar herdeildirnar og setur alla sína orku inn í stríđiđ. Hví fćr hann so ikki střrri mótstřđu? Hví eru Kristi stríđsmenn svřvntungir og líkasćlir? Jú, teir hava ov lítiđ samband viđ Kristus, og eiga ov lítiđ av anda Kristusar. Syndin er ikki teimum eins ódámlig og andstyggilig sum hon er fyri Harra teirra.Teir fara ikki ímóti henni viđ tí somu avgjřrdu mótstřđuni sum hann gjřrdi. Teir fata ikki syndarinnar stóra óndskap og viđurstyggiligheit. Teir síggja ikki muruna og valdiđ hjá fúrsta myrkursins.

At illviljin til Satan og gerđir hansara er so lítil, er av líkasćluni um stóru megina og óndskap hansara. Tí síggja teir ikki stóra vaviđ av stríđnum ímóti Kristusi og samkomuni. Óteljandi kristinverđa lumpađ.Tey síggja út yvir, at fíggindin er veldigur herfřrari, iđ rćđur yvir falnum einglum og at hanner nćrlagdur viđ neyvaristríđsćtlan ímóti Kristusi, og at fremsta endamáliđer at forđa sálum at koma til frelsu.

Fólk, sum siga seg at vera kristin, og eisini trúbođarar Kristusar, umtala sjáldan Satan serliga leingi frá prćdikustólinum.Tey, sum ikki festa seg viđ řll prógvini um áhaldandi virki og framgongdhansara, geva sćr lítiđ far um allar ávaringarnar um hannogallar snildirnar, sum hann er fřrur fyri at brúka. Tađ kann tykjast sum um,at tey als ikki vilja kennast viđ, at hann er til.

Líka leingi, at tey ikki síggja ćtlanina hjá alvakna fíggindanum, er hann í hřlunum á teimum eftir sál teirra. Hann leggur seg út í řll viđurskiftir, bćđi inni sum úti, í samkomum, á stjórnarfundum, í rćttarsalum og ađrastađni fyri at villa, řrkymla og at třla. Allastađni oyđir hann likamini og sálirnarhjá fólki í řllum aldri. Hann klívir hjúnarbond, skapar hatur, kappingarstríđ, fíggindskap, uppreistur og dráp. Kristni heimurin tykist at góđkenna alt hetta sum vilja Guds og at tađ tí ikki slepst undan hesum.

Offur fyri sviki
Satan ger alt tađ hann kann fyri at sigra á fólki Guds, og vil bróta allar verjir niđur, sum halda tey frá heiminum.Gamla Ísrael varđ lokkađ í synd, táiđ fólkiđ amađist uppat heidningum, hóast at tađ var bannađ. Á sama hátt verđa břrn Guds í dag leidd í ófřri, tí “gudurin í hesum heimi hevur blindađ sinn teirra vantrúgvandi, fyri at ljósiđ frá evangeliinum um dýrd Kristusar, sum er mynd Guds, ikki skal skína fyri teimum.”3 Řll, sum ikki fylgjaJesusi Kristusi fult og heilt, eru tćnarar Satans. Hjá tí óumvenda er kćrleikin til syndina, sum hann hevur hugin til at verja. Tannveruliga umvendi, og fřddi av nýggjum, hatar syndina. Táiđ kristin velja eitt samlív viđ gudleys og vantrúgvandi, útseta tey seg fyri freisting.Satan krógvar seg og ger í loyndum sínisvikaráđ at slřra eyguni.Tey skilja ikki, at slíkur felagsskapur skađar tey, og at tey gerast alsamt blindari av at herma eftir heiminum í verimáta, orđum oggerđum.

Eftirgerđir av heimsins siđum gera samkomurnar verđsligar. Plagiát fáa aldrin heimin kristnađan. Tađ svitast ikki, at vinalag viđ syndina fćr hana at tykjast minni ódámliga. Men tann, sum velur at halda saman viđ tćnarum Satans, fer skjótt at leggja frá sćr gudsóttan. Táiđ vit skulu standa royndir mótvegis skyldum okkara, eins og Dánjal viđ kongshoviđ í Bábylon, kunnu vit vera vís í, at Gud vil verja okkum. Men um vit viđ vilja bjóđa freistingunum av, fara vit fyrr ella seinni at detta í tćr.

Freistarin nýtur ofta tey, sum eingin grunađi at so var, at vera undir ávirkan sínari. Gávurík og vćl lćrd fólk verđa hávird, sum um hesir eginleikarnir kundu veriđ sammettir viđ gudsótta ella at viđkomandi av hesum so sjálvandi eigur tokka Guds. Evnir og hámentan eru Guds gávur, og góđ afturat frómleikanum, men tey koma ikki ístađin fyri gudsóttan. Tá kunnu andsevnir og siđmentantvřrturímóti gerast ein sonn snara tilvanlukku.

Mong halda at alt, sum líkist kurteisi og mentan á ein hátt má hava samband viđ Kristus. Hetta er eitt stórt mistak. Hetta eru eginleikar, sum ein kristin eigur at hava, tí teir hava góđa ávirkan til gagns fyri sanna kristindómin. Men hesir eginleikarnir mugu ognast Gudi, tí annars eru teir eitt ambođ og ein máttur í hondunum hjá tí ónda. Mangur mentađur og vinarligur mađur, sum ongantíđ vildi sett seg sjálvan so lágt, sum at fremja eina siđaleysa gerđ, er einans eitt fagurt ambođ í hondum Satans. Tann sníkjandi og svikaliga ávirkanin, sum eitt slíkt menniskja kann hava, ger tađ til ein enn vandamiklari fígginda av sřk Kristusar, enn hin óvitandi og ómentađi persónurin.

Viđ inniligari břn og áliti á Gud fekk Sálomon vísdómin, sum vakti undran og virđing kring allan tann tá kenda heimin. Men táiđ hann vendi sćr frá keldini til styrki sína, og festi álitiđ á seg sjálvan, gjřrdist hann offur fyri freistingum. Tćr undurfullu gávurnar, sum givnar vórđu hinum vísasta kongi av řllum á jřrđini, gjřrdu hann til eitt enn árinsmiklari ambođ fyri tann ónda.

Heilagt kríggj —Bardagin viđ óndskapsins andavald
Av tí at Satan alla tíđina roynir, at fáa tey kristnu til at gloyma tađ, skulu tey kristnu gera alt fyri at minnast til, at ”hjá okkum stendur bardagin ikki viđ blóđ og hold, men viđ tignirnar og veldini, viđ harra heimsins í hesum myrkri, viđ andaher óndskaparins í himmalrúminum.”. . . Hendan andkveikta ávaringin hevur í řldir ljóđađ fram til tíđ okkara: ”Veriđ edrú, vakiđ! Mótstřđumađur tykkara, Djevulin, gongur um sum brřlandi leyva, og leitar eftir, hvřrjum hann fćr gloypt.”. . .”Latiđ tykkum í řll herklćđir Guds, so tit kunnu vera ment at standa tykkum móti svikaálopum Djevulsins!”

Síđani tíđ Adams hevur stóri fíggindin nýtt alla megina til at kúga og oyđa. Hann ger seg nú til reiđar til tađ síđsta framtakiđ í dystinumímóti břrnum Guds. Řll, sum royna at fylgja Jesusi eftir, vilja koma í stríđ viđ hendan miskunnarleysa fíggindan. Tess meira hin kristni roynir at líkjast sínari himmalsku fyrimynd, tess vissari kann hann vera í, at verđa álopin av Satani. Ein og hvřr, sum er virkin fyri sřk Guds og roynir at avdúka řll svikabrřgd Satans bođandi Jesus, kann siga sum Paulus, at hann tćnir Harranum í eyđmýkt, og viđ nógvum tárum í roynslum sínum.

Satan leyp á Kristus viđ teimum sterkastu og snildastu freistingunum, iđ hann hevur til taks, men hann tapti hvřrja ferđ. Hesir dystir vóru fyri okkara besta, og hesir sigrar gera tađ mřguligt hjá okkum eisini at sigra. Kristus vil geva sína megi til ein og hvřnn tann, sum sřkir hana.

Eingin kann tapa fyri Satani uttan at geva sítt egna samtykki til tess. Freistarin hevur ikki máttin til at valda yvir viljanum ella at noyđa nakra sál til at synda. Hann kann plága og hann kann pína, men hann kann ikki dálka. Hann kann volda pínu og kvřl, men hann kann ikki gera teg óreinan ella skitnan. Tađ, at Kristus sigrađi á honum, eigir at stimbra allar kristnar sálir til at stríđast so manniliga ímóti syndini og Satan