Fjaldir skattir

Hettar kapitliš: Fjaldir skattir, byggir į Matteusar evangelium, 13:44.
Himmirķkiš er at lķkna viš ein dżrgrip, sum lį fjaldur ķ moldini; ein mašur fann hann, men segši ongum frį, og ķ gleši sķni fer hann og selur alt, hann eigur, og keypir jųršina, har gripurin er.

Ķ gomlum dųgum var vanligt, at fólk gróvu sķnar dżrgripir nišur ķ jųršina. Tjóvar og rįnsmenn kundu gera um seg. Har tey kundu ętlast at koma, vóru tey, iš nógv įttu, įlųgd haršar skattir. Eisini var alla tķšina vandi fyri innrįs av rįnsmannafylgjum. Soleišis royndu tey mśgvandi at verja sķnar skattir viš at krógva teir, og nišri ķ jųršini varš hildiš at vera trygt goymistaš.

Ein mašur leigar eitt jaršarstykki at velta, og mešan oksin plųgir jųršina, kemur skatturin til sjóndar. Tį hann sęr hann, veit hann, at har er eitt stórt virši. Hann fjalir skattin aftur, fer heim og selir alt, hann eigur, fyri at keypa markina, har skatturin er. Familja og grannar halda hann ikki vera ręttsiktašan, tey hyggja at markini, men sķggja ikki annaš ein eitt misrųkt ųki og duga ikki at sķggja nakaš viršismikiš viš tķ, tķ tey kenna ikki orsųkina til keypiš. Men mašurin veit, hvat hann ger. Tį hann so hevur tryggjaš sęr ognarręttin til jųršina, grevur hann skattin upp og krógvar hann.

Hettar lķknilsiš minnir okkum į tann himmalska skattin og sigur frį, hvussu ein kann tryggja sęr hann. Hann, sum finnur skattin ķ jųršini, er til reišar at selja alt, sum hann eigur, og at leggja eitt stórt arbeiši ķ royndina at finna hann. Į sama hįtt sęr tann, sum finnur tann himmalska skattin, at offriš, ella keypsviršiš, ikki er ov stórt ella dżrt ķ mun til at eiga ein slķkan skatt.

Lķknilsiš um jaršarstykkiš, har skatturin er fjaldur, er um tęr heilųgu skriftirnar. Og evangeliiš er skatturin. Jųršin kann ikki samanberast ķ virši ella dżrd viš skattin, sum er Guds Orš.

Hvussu tį fjalt?
Sagt veršur, at rķkidųmi evangeliums er fjalt. Taš er fjalt fyri teimum, sum halda seg kenna sannleikan, men ikki skilja dżrdina, kraftina og loynidómin ķ endurloysingini. Mong hava eygu - men sķggja ikki; tey hava oyru, men hoyra ikki; tey hava vit at skilja viš, men tey evna ikki at sķggja teir fjaldu skattirnar.

Onkur kundi veriš farin hagar, skatturin var fjaldur. Troyttur av gongdini settist hann at hvķla undir tręnum uttan at geva sęr far um fjalda rķkidųmiš nišri viš tręrųturnar. Soleišis er viš jųdunum. Sannleikin varš sagdur hebraiska fólkinum sum um ein gyltan skatt. Jųdisku hśsarhaldini hava frįsagnir um Himmalin frį Kristusi Sjįlvum. Sannleikarnir um endurloysnina vóru sagdir sum myndatala og ķ myndum, sum peikašu į Kristus, men jųdarnir kendu ikki Kristus aftur ķ myndunum, tį Hann kom. Tey fingu Orš Guds litiš upp ķ hendurnar, frįsagnirnar og skriftirnar gjųrdust til teirra mentan, arvaš nišur gjųgnum ęttarlišini, men tį Kristus Sjįlvur kom, kendu tey Hann ikki aftur. Tey sóu ikki andaligu sannleikarnar ķ heilųgu skriftunum. Tey hųvdu skattkamariš, har alt varš opinberaš, men tey vistu ikki av tķ.

Gud fjalir ikki sannleikan fyri menniskjum. Men soleišis, sum tey fara um ella tulka sannleikan, gerst hann ikki veruligur fyri teimum. Kristus gav jųdunum mong tżšilig tekin um, at Hann er Messias. Men lęra Hansara kravdi nakrar broytingar ķ teirra lķvi. Tey sóu, at um tey tóku ķmóti Kristusi, noyddust tey at uppgeva teirra sišir og skikkir, teirra sjįlvsųknu og gudleysu atferš. Taš kravdi offur av teimum, um tey skuldu vinna óbroytandi ęviga sannleikan. Tķskil vildu tey ikki góštaka tęr tżšiligu įbendingarnar, sum Gud bjóšaši teimum, so tey kundu koma til trśgv į Kristus. Tey lųgdu dent į at trśgva skriftunum ķ Gamla Testamenti, men tey noktašu at góštaka vitnisburšin um taš, sum višvķkti lķvi Kristusar og taš, sum Hann stóš fyri. Tey óttašust fyri at gerast so sannfųrd, at tey fóru at venda viš og broyta teirra sannfųring og uppgeva taš, sum tey įšur hųvdu trśš. Skattir Evangeliums; Vegurin, Sannleikin, og Lķviš, stóšu teimum ķ boši, men tey noktašu fyri stųrstu gįvuni, sum Himmalin kann geva.

Mong, eisini limir ķ rįšnum, komu til trśgv lesa vit. Men av ótta fyri farisearunum, duldu tey taš, fyri ikki at verša śtistongd śr synagoguni. Jóh, 12:42. Tey vóru sannfųrd; tey trśšu, at Jesus er Sonur Guds; men taš samsvaraši ikki viš teirra veršsligu įhugamįl at jįtta sķna trśgv. Taš foršaši teimum ķ at fįa tann himmalska skattin. Skatturin, tey vildi hava, var veršsligur.

Eisini ķ dag trįa menniskju eftir veršsligum rķkidųmi. Teirra sinni er fylt av sjįlvsųkni og framburši. Til tess at nįa veršsligt rķkidųmi, heišur og ęru, seta tey mannasišir og skikkir hęgri enn Guds krųv. Fyri teimum er rķkidųmiš ķ Guds Orši loynt.

Eitt veršsligt menniskja hevur ikki mųguleika at fata taš, sum kemur frį Anda Guds; tey skilja taš ikki, og tķ dųma tey taš at vera dįrskapur. Tey vita heldur ikki, hvat taš er, tķ taš kann bara dųmast andaliga.

Um evangeliiš er fjalt, so er taš einans fjalt fyri teimum, sum fortapast, teimum, sum ikki trśgva. Tey eru blindaš av heimsins gudum, so tey ikki sķggja ljósiš, sum kemur frį glešibošskapinum um Kristi dżrd; Kristus, sum er avmynd Guds.

Viršiš į dżra gripinum
Frelsarin sį, at menniskjan trįaši eftir vinningi og ikki sį tann ęviga veruleikan. Hann setti sęr fyri at hjįlpa teimum at sķggja óndskapin ķ hesum. Hann vildi bjarga teimum undan tķ, sum blindaši tey. Hann rópti: "Hvat hjįlpir taš menniskjum, um tey vinna allan heimin, men noyšast at bųta viš lķvinum? Hvat kann menniskjan geva afturfyri sķna sįl?" Matt.16:26. Hann vķsti tķ falnu mannaęttini į tann mangan betri heimin, sum tey ikki sóu, so at tey kundu kenna hin ęvinliga veruleikan. Hann leišir tey at gįttini til taš ęvinliga, sum Gud hevur oyst sķna ómįldu dżrd śt yvir, og vķsir teimum skattirnar, sum har eru.

Viršiš į skattum Guds er mangan stųrri enn gull og silvur. Alt rķkidųmiš, fjalt ķ nįmum jaršarinnar, kann ikki metast viš hann.
"Djśpiš sigur: "Ķ męr er hann ikki!"
Og haviš sigur: "Hann er ikki hjį męr!"
Hann fęst ikki fyri fķnasta gull,
fyri silvur kann hann ikki keypast;
Ei veršur hann goldin viš ofirgulli,
ikki viš dżrum sjóamsteini og safiri;
Gull og glar koma ikki upp ķmóti honum,
hann fęst ikki ķ bżti fyri ķlųt av fķnum gulli;
krystal og koralir - ikki at tala um,
og at eiga vķsdóm er meiri enn perlur." - Job 28:14-18

Hesin er skatturin, sum er ķ Skriftunum. Bķblian er stóra lęrubókin, stóri uppalarin. Grundarlagiš undir ųllum sonnum vitskapi er at finna ķ Bķbliuni. Allar lęrugreinir vķsindans finnast viš at rannsaka Orš Guds. Og fram um alla ašra vķsindi, eru vķsindini um frelsuna. Bķblian er eitt ótųmandi nįm av rķkidųmi Kristusar.

Hin sanni hęgri lesturin fęst viš at granska og lżša Guds Orš. Men um Guds Orš veršur skumpaš til viks og ašrar bųkur, sum ikki leiša fólkiš til Guds og Himmalin, verša settar ķ stašin fyri, so veršur lesturin ikki annaš enn ein rangsnśgving av navninum.

Ķ nįttśruni eru undurfullir sannleikar. Jųršin, haviš og skżggini eru fylt viš sannleika. Tey eru lęrarir okkara. Nįttśran lęrir okkum um himmalskan vķsdóm og ęvigar sannleikar. Men fallin menniskju vilja ikki skilja. Syndin hevur spilt teirra sjónarmiš, og menniskju kunnu ikki tulka nįttśruna sjįlvi uttan at seta hana omanfyri Gud. Rųtt lęra kann ikki įvirka hugan hjį teimum, sum nokta fyri Orši Guds. Lęran um nįttśruna er fyri teimum so avlagaš, at hon fęr tey at venda sęr burtur frį Skaparanum.

Mong hava stųrri įlit į menniskjum enn į vķsdómin hjį guddómliga lęraranum, og Guds lęrubók veršur mett gomul, avoldaš og óįhugaverd. Men hjį teimum, sum hava fingiš nżtt lķv gjųgnum heilaga Andan, er stųšan ein onnur. Tey sķggja tann óavmarkaša dżrgripin og vildu selt allar ognir sķnar og keypt markina, har hann lį fjaldur. Ķ stašin fyri gitnar bųkur, skrivašar av kendum rithųvundum, hųvdu tey valt Oršiš hjį Honum, sum er tann stųrsti rithųvundurin og tann stųrsti lęrarin, sum heimurin nakrantķš hevur hoyrt um, og sum gav okkum lķv Sķtt, so at vit gjųgnum Hann kunnu ognast ęvigt lķv.

Śrslitiš av at vanrųkja skattin
Hin óndi roynir at spilla hugsanir menniskjans; fįa tey at halda, at til ber at nema sęr fullgóšan kunnleika uttan Gud. Viš sviki lumpaši hann Įdam og Evu til at ivast um Guds Orš og ķ stašin fyri trśgva nųkrum, sum leiddi tey til ólżdni. Og slķkar rangsnśgvanir, sum hann gjųrdi ķ Edens urtagarši, brśkar hann enn ķ dag. Lęrarir, sum blanda gudleysar lęrur inn ķ undirvķsingina, seta ķ gongd iva ķ sinnini į teimum ungu og taš fęr tey at mistrśgva Gudi og at verša ólżšin móti Guds lógbošum. Tey vita ov lķtiš um taš, tey gera, og kenna ov lķtiš til, hvat taš kann fųra til.

Ein lesandi / nęmingur kann hava gingiš ķ skśla ųll skślaįrini. Hann kann brśka allan sķn mįtt til at nema sęr kunnleika. Men kennir hann ikki Gud, og aktar hann ikki tęr lógirnar, sum eru omanfyri, so fer hann at oyšileggja seg sjįlvan. Viš ikki at liva eitt viršiligt lķv, missir hann sķna sjįlvsviršing. Hann missir tamarhaldiš į sęr. Hann fęr ikki hugsaš soleišis, at taš tęnir tķ, sum hevur stųrstu įvirkanina į hann sjįlvan. Hann fęr sęr óhepnar vanar, sum oyšileggja sinn og hold. Hann heldur, at taš er soleišis, hann er, og góštekur taš. Hann fęr ikki veriš glašur, tķ viš taš at hann ikki byrjar viš teimum sunnu grundreglunum, verša hansara vanar stżrdir soleišis, at frišur hansara veršur spiltur. Įrini, hann hevur brśkt til at gerast vķsur, eru burturspilt, tķ hann hevur spilt seg sjįlvan. Hann hevur misbrśkt sķna fysisku og mentalu orku, og tempul hansara - sum er likamiš - er nišurbrotiš bęši ķ hesum lķvinum og tķ komandi. Viš at sųkja veršsliga vitan helt hann, at hann vann ein skatt, men viš at havna Bķbliuna, offraši hann tann skattin, sum ber av ųllum skattum.

Leitanin eftir skattinum
Guds orš eigur at vera taš, sum vit kanna. Vit eiga at lęra bųrn okkara sannleikarnar, sum har eru. Taš er ein ótųmandi skattur; men menniskju finna ikki hendan skattin, tķ tey leita ikki eftir honum, lķka til tey hava funniš hann. Mong eru nųgd viš at halda, at tey hava sannleikan. Tey eru nųgd viš eitt tómt skal og halda, at tey hava alt, sum er neyšugt. Tey góštaka taš, sum onnur siga, og eru ov lķkasęl til at gera eina veruliga roynd til taš, sum oršiš kallar, "at grava, til tey hava funniš skattin". Men taš, sum menniskju finna uppį, er ikki bara óįlķtandi; taš er eisini vandamikiš, tķ tey seta menniskju har, sum Gud įtti at veriš. Tey seta taš, sum menniskju siga, har, sum sagt įtti at veriš: 'So sigur Harrin".

Kristus er sannleikin. Orš Hansara eru sonn og tey hava djśpari meining enn taš, sum liggur ķ sjįlvum oršunum. Alt, sum Kristus segši, hevur djśpari virši enn oršini sjįlvi. Tann, iš Heilagi Andin fęr broytt sinniš į, veit viršiš į tķ, sum sagt veršur. Tey kenna dżru perlur sannleikans, hóast tęr eru grivnar nišur.

Ętlanir og hugsanir menniskjans kunnu ikki fįa tey at skilja Guds Orš. Tey, sum halda seg vera kųn ķ at skilja tankagongdir, halda, at teirra frįgreišingar eru neyšugar fyri at kunna fata rķkidųmi kunnskaps og at forša trśarvillu ķ at koma inn ķ kirkjurnar. Men taš eru hesar frįgreišingar, sum fųra til skeivar ętlanir og trśarvillur. Menniskju virka av ųllum alvi fyri at greiša frį tķ, sum tey sķggja sum ógreiš skriftstųš, men mangan hevur teirra strķš kastaš skuggar yvir taš, sum tey royndu at kasta ljós į.

Prestar og farisearir hildu, at teir - sum lęrarir - gjųrdu stórverk, tį teir tulkašu Guds Orš, men Kristus segši um teir: 'Tit kenna hvųrki skriftirnar ella Guds almįtt'. Mrk 12.24. Hann įkęrdi teir fyri at vera sekar ķ, at 'taš, sum teir lęra, eru mannaboš'. Mrk 7:7. Hóast teir lęrdu ķ Guds oraklum (prestaskślum) og at teir įttu at skilt Hansara Orš, so gjųrdu teir ikki eftir Oršinum. Satan hevši blindaš eygu teirra, so at teir ikki sóu veruliga tżdningin.

Mong gera hettar nś į dųgum. Mangar samkomur gera seg seka ķ hesari syndini. Stórur vandi er fyri, at klók fólk ķ dag fara at gera somu royndir, sum jųdisku leišararnir. Teir tulka Guddómligu oršini skeivt og sįlir gerast ųrkymlašar og huldar ķ myrkur, tķ tey misfata Guddómligar sannleikar.

Taš er ikki neyšugt at lesa skriftirnar ķ dimminum av vanahugsan menniskjans. Eins lķtiš ella neyšugt taš er at lżsa sólini viš einum kertustubba, eins lķtiš neyšugt er at greiša frį skriftunum gjųgnum sišvenju ella ķmyndir manna. Guds heilaga orši tųrvar ikki ljós frį jųršini, fyri at dżrd tess skal sķggjast. Taš er sjįlvt ljósiš - Guds dżrd, sum er opinberaš. Samanboriš viš taš er alt annaš, sum kallast ljós, bert eitt eiti.

Men ein mį kunna seg og kanna gjųlla eftir. Mann sęr ikki sannleikan uttan at gera gjųllar kanningar, tķ leti veršur ikki lųnt. Signingar her į jųrš koma ikki uttan viš toli, įlvarsemi og śthaldni ķ verkinum. Tann, iš vil eydnast ķ sķnum virksemi, noyšist at hava vilja og įlit į, at taš fer at eydnast. Vit kunnu ikki vęnta okkum andaligan kunnleika uttan at gera eitt mišvķst arbeiši. Tey, iš ynskja eftir at fįa skattir sannleikans, noyšast at grava eftir teimum, eins og nįmsarbeišarin grevur eftir fjaldum rķkidųmi ķ jųršini. Einki hįlvhjartaš ella hissini arbeiši veršur lųnt. Taš er umrįšandi hjį ungum og eldri, at tey ikki bara lesa Guds Orš, men at tey kunna seg av heilum hjarta, bišja og leita eftir sannleikanum sum eftir fjaldum skattum. Tey, sum gera taš, fara at verša lųnt, tķ Kristus fer at fremja fatanina.

Frelsa okkara er eftir tķ kunnleika og tķ, sum er at finna ķ Skriftunum. Gud vil, at vit skulu finna taš. Sųkiš, sųkiš ķ dżrmętu Bķbliuni viš hungrandi hjųrtum. Kanniš Guds Orš eins og nįmsarbeišarin kannar jųršildiš at leita eftir gullęšrum. Ikki gevast at leita, fyrr enn tś ert fullvķsur um tķtt samband viš Gud og Hansara vilja viš tęr. Kristus kunngjųrdi: 'Hvat tit so bišja um ķ Navni Mķnum, skal Eg gera, fyri at Faširin skal verša dżrmętur viš Syninum. Bišja tit um nakaš ķ navni Mķnum, skal Eg gera taš'. Joh 14,13-14.

Eyšmjśk og dugnalig menniskju kunnu sķggja ęvinligu sannleikarnar, men mangan skilja tey ikki, tķ at taš, sum sęst, skuggar fyri tķ, sum ikki sęst. Tann, sum ķ įlvara leitar eftir fjaldum dżrgripum, noyšist at trįa hęgri enn til taš jaršiska. Hann mį brśka allan sķn huga og evni til leitanina.

Ólżdni hevur lęst dyrnar fyri ómetaliga nógvum kunnskapi, sum til ber at finna ķ Skriftunum. At skilja Skriftirnar er at vera Guds bošum lżšķn. Skriftirnar skulu ikki lagast til, eftir hvat menniskju ynskja ella eru ósamd um. Tęr fatast bara av teimum, sum eyšmjśkliga sųkja sannleikan og eru til reišar at gera eftir honum.

Tś kanska spyrt: Hvat skal eg gera fyri at blķva frelst / frelstur? Tś mįst leggja tķnar fordómar frį tęr; tķnar nišurarvašu og tillęrdu hugsanir mugu endurskošast. Um tś granskar Skriftirnar fyri at fįa tķnar egnu meiningar vįttašar, so finnur tś ongantķš sannleikan. Granska fyri at lęra, hvat Harrin sigur. Um tś, mešan tś granskar, gerst sannfųrdur um, at tķnar fyrru meiningar ikki samsvara viš Sannleikan, so mįst tś ikki trżsta tķn vilja ķgjųgnum, men taka viš tķ ljósinum, sum tś hevur fingiš. Opna titt sinni og hjarta so at tś kanst sķggja, hvussu undurfult Orš Guds er.

Trśgvin į Kristus sum heimsins endurloysari krevur eitt opiš sinni og hjarta, sum dugur at skyna į og sķggja viršiš į teimum himmalsku dżrgripunum. Hendan trśgvin hongur neyvt saman viš angur um syndir og eitt broytt sinni. Taš krevur trśgv til at finna og taka ķmóti skattum evangeliums viš ųllum tķ, sum hartil hoyrir.

Jesus svaraši honum: "Sanniliga, sanniliga, sigi Eg tęr: Veršur ein ikki fųddur av nżggjum, kann hann ikki sķggja rķki Guds." Joh.3:3. Ein kann gita og halda, men uttan trśgv sęr hann ikki hendan dżrgripin. Kristus gav Sķtt lķv fyri at tryggja okkum hendan ómetaliga dżrgripin, men uttan endurfųšing gjųgnum trśgv į blóš Hansara fęst ikki fyrigeving fyri synd; ongin vinningur fyri glatašar sįlir.

Okkum tųrvar ljósiš frį Heilaga Andanum fyri at kunna fata sannleikarnar ķ Orši Guds. Vit sķggja ikki vakurleikan ķ nįttśruni uttan so, at skiniš frį sólini rekur myrkriš burtur. Į sama hįtt sķggja vit heldur ikki rķkidųmiš ķ Guds Orši, fyrr enn ręttvķsissólin opinberar okkum taš viš sķnum strįlum.

Heilagi Andin veršur sendur av Himli viš óendaliga gįvumildni kęrleikans; Hann kunnger okkum alt, sum hoyrir Gudi til og avdśkar taš fyri hvųrjari sįl, sum av sonnum trżr į Kristus. Gjųgnum kraft Hansara įvirka teir lķvgevandi sannleikarnir, sum frelsan er grundaš į, okkara sinni, og vegurin frameftir gerst so sjónligur, at eingin skal villast. Sum vit seta okkum inn ķ skriftirnar, eiga vit at bišja um, at ljósiš frį Heilaga Andanum skal skķna į Oršiš, so at vit sķggja og dżrmeta dżrgripirnar ķ tķ.

Lųn fyri rannsakan
Lat ongan halda, at hann ikki kann rśma meiri kunnleika. Metast kann um dżpdirnar ķ mannavitinum; avrik rithųvundans kunnu lęrast; men hęgstu, djśpastu og vķšastu ķmyndir okkara av Gudi kunnu ikki rokna Gud śt. Mųrk eru fyri ųllum, sum vit kunnu finna śt av. Vit hava bara sęš endurskiniš av Guddómligu dżrdini og markleysu vitanini og vķsdóminum. Vit hava ķ veruleikanum bara nomiš viš yvirflatuna av nįminum, har tęr dżrabaru, gyltu gullęšrarnar eru, sum veršur lųnin til teirra, sum seta sęr fyri at finna tęr. Leitast mį djśpari nišur ķ nįmiš, og śrslitiš fer at vera ein dżrabarur skattur. Gjųgnum rųttu trśnna fęr menniskjan guddómligt vit.

Eingin veršur lųnaleysur, sum setur sęr fyri at sųkja Skriftirnar ķ Kristi Anda. Tį menniskju lata seg lęra eins og smįbųrn og geva seg heilt undir Gud, fara tey at finna sannleikan ķ Oršinum. Um menniskju vilja vera lżšin, fara tey at skilja ętlanina viš leišslu Guds. Himmalski heimurin fer tį at lata seg upp og rśmini viš nįši og dżrd standa vķšopin at verša kannaš. Yvirhųvur fara fólk at broytast, tķ tį sannleikans nįm verša kend, broytast fólk og lķviš veršur reinsaš. Loyndarmįl endurfųšingar; Kristus ķ holdi; Kristi bót fyri syndir; hettar fer ikki at vera so ótżšiligt fyri okkum, sum taš er nś. Taš veršur ikki bara lęttari at fata, men eisini lęttari at viršismeta.

Ķ bųn Sķnari til Faširin lęrdi Kristus heimin ein lęrisetning, sum įtti at veriš grivin inn ķ sinni og sįl okkara: "Og hettar er hitt ęviga lķviš." segši Hann; "at tey kenna Teg, hin einasta sanna Gud og Hann, Tś hevur sent, Jesus Kristus." Jóh.17:3. Hettar er sonn undirvķsing. Hon gevur megi! Tann royndi kunnskapurin um Gud og Jesus Kristus, sum Hann sendi, broytir menniskju til Guds mynd. Hon gevur menniskjanum vald į sęr sjįlvum; ger at nįttśrligar royndir og trįanir verša undirlagdar tankans yvirręši. Tann, iš hevur hettar, veršur eitt Guds barn og arvingi til Himmalin. Hann veršur settur ķ samband viš sinnalag hins Hęgsta og rķkidųmi alheimsins gerst opiš fyri honum.

Hettar er kunnskapurin, sum er fingin gjųgnum at rannsaka Orš Guds. Og ein og hvųr sįl, sum vil geva alt fyri at fįa hann, kann finna hann.

Kallar tś į vitiš og rópar hart eftir klókskapinum, leitar tś eftir honum sum eftir silvuri, og grevur tś eftir honum sum eftir dżrgripum, so skalt tś skilja, hvat taš er at óttast Harran og vinna tęr kunnskap um Gud. Oršt.2,3-5.